Fresh start...

Χμμ, αυτό είναι άβολο για μένα. Δεν είχα κρατήσει ποτέ ημερολόγιο πόσο μάλλον ένα ημερολόγιο που θα το διαβάζει όποιος έχει πρόσβαση στο internet. Από την άλλη φαντάζομαι αυτή είναι μία από τις λίγες διεξόδους που έχει οποιοσδήποτε στη θέση μου από τη μοναξιά. Πάντα ήθελα να γράψω. Να γράψω οτιδήποτε, αλλά έχω 2 σοβαρά μειονεκτήματα που δεν ξέρω ακόμα πως θα μπορέσω να τα ξεπεράσω. Το ένα είναι η ελαττωματική μου μνήμη. Η οποία δεν είναι αρκετά δυνατή, για να συγκρατήσει μια σκέψη από τη στιγμή της δημιουργίας της μέχρι τη στιγμή της αποτύπωσης της στο χαρτί, ή στον κειμενογράφο του υπολογιστή μου. Ίσως βέβαια να λειτουργεί και σαν μηχανισμός άμυνας, που με βοηθά να ξεχάσω όσα άσχημα μου έχουν, ή θα, μου τύχουν. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η αδυναμία μαρκοχρόνιας προσήλωσης σε έναν στόχο. Και αυτός είναι ο κύριος λόγος, πιστεύω, που δεν έχω καταφέρει να κρατήσω ένα σταθερό ημερολόγιο μέχρι και σήμερα. Ίσως γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι θέλω, ίσως γιατί ξέρω και αρνούμαι να το δεχτώ, ίσως ακόμα μιας κάποιας χημικής μεταβολής στον οργανισμό μου, προκληθείσα από κάποια γενετική ανωμαλία ή ομαλότητα. Ναι εντάξει έχω και μερικά άλλα μικροπροβληματάκια όπως προβλήαματα σύνταξης ή αδυναμίας να δώσω μια ροή στο γραπτο μου λόγο, με αποτέλεσμα απο εκεί που χρησιμοποιώ την ελληνική στην απλούστερή της να το γυρίζω σε κάποια αρχαΐζουσα μορφή της, ή ακόμα και να καταφεύγω στη χρήση κάποιας άλλης. so, δείξτε κατανόηση. Αν καταφέρω να περάσω το νόημα αυτών που θέλω να πω, θα είναι ένα επίτευγμα για μένα, αφού δε θυμάμαι καποιο σημείο της ζωής μου στο οποίο να έχω μιλήσει για τον εαυτό μου με ειλικρίνεια. :)

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να αρχίσω να κρατάω αυτό το blog, με πρώτιστο σκοπό, την εύρεση μιας διεξόδου από τη μοναξιά. Και δε μιλάω για μια απομόνωση ασκητικής μορφής όπου πρέπει να είσαι ή θεός ή κτήνος για να την αντέξεις, αλλά για τη μοναξιά που νιώθεις όταν όλος ο κόσμος είναι γύρω σου. Τη μοναξιά που μια ανταγωνιστική κοινωνία επέβαλε στα μέλη της, ως μορφή τιμωρίας σε όσους δεν υπακούν στις επιταγές της. Τη μοναξιά που είναι απόρροια της πλειοψηφικής ηλιθιότητας των μελών αυτής της κοινωνίας, η οποία κόντρα στην εξέλιξη των ειδών προσπαθεί να αποδείξει ότι οι λιγότερο ικανοί μπορούν να επιβιώσουν ευκολότερα. Τη μοναξιά που θα έχεις βιώσει και εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και ακόμα δεν πάτησες το link προς την επόμενη σελίδα.

Τη φράση Fresh start διάλεξα για τίτλο του πρώτου μου post, και τη δανείστηκα από την ταινία avatar που πριν λίγο είδα. Δε θα κάνω πολλά σχόλια για την ταινία, αφού για μένα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια εξωγήινη pocahontas. Αλλά αυτό που μου έμεινε από την ταινία ήταν η φράση που χρησιμοποιήσαν για να πείσουν τον ήρωά της να συμμετάσχει στο ταξίδι για τον ξένο πλανήτη. τη φράση: "A fresh start in a new world". Και ήταν αυτή ακριβώς η φράση που μου θύμισε το πόσο πολύ θέλω και εγώ μια νέα αρχή. Πόσο, φαντάζομαι, θέλουμε όλοι μας μια νέα αρχή. Οι περισσότεροι σε ένα άλλο σκηνικό, αρκετοί στο ίδιο αλλά με τη δυνατότητα να κάνουν τα πράγματα διαφορετικά, και ελάχιστοι τυχεροί, για να ζήσουν ακριβώς τα ίδια πράγματα.

Εγώ δεν ξέρω σε ποιά ακριβώς κατηγορία ανήκω, αλλά σίγουρα δεν είμαι στην τρίτη. Έχω ζήσει πολλές καλές στιγμές και έχω γνωρίσει ανθρώπους που για διάφορους τεχνικούς λόγους έχω χάσει από τη ζωή μου και θα θελα να τους ξαναδώ. Θα θελα να χα την ευκαιρία να ξαναζήσω τις καταστάσεις αυτές και να κάνω διαφοερτικές επιλογές σε πολλά πράγματα. Θα θελα να υπήρχε ένα undo button όπως στο office. :) Αλλά θα θελα να ζήσω και πράγματα τα οποία ονειρεύομαι και τα οποία ίσως να αναφέρω σε άλλο post.

Δεν το κρύβω, έχω περάσει από φάσεις, όπου η λέξη μισάνθρωπος θα με χαρακτήριζε. Υπήρξαν στιγμές που πίστεψα πως οι άνθρωποι είναι εκ γενετής κακοί και δείχνουν το καλό τους πρόσωπο, μόνο και μόνο για να μείνουν μέσα στα όρια που έχει ζωγραφίσει και περιχαράξει με συρματόπλεγμα η κοινωνιούλα μας. Έχουν υπάρξει και φορές που πίστεψα το ακριβώς αντίθετο. Αλλά σκεπτόμενος αυτές τις δύο καταστάσεις έχω καταλήξει στο (καθαρά υποκειμενικό και πιθανότατα μακριά από την πραγματικότητα) συμπέρασμα πως αυτό που θεωρούσα κακία, δεν είναι τίποτα άλλο από φοβος. Φόβος που προέρχεται από συσσωρευμένη ηλιθιότητα. Ηλιθιότητα που ξεκίνησε τη στιγμή που οι πρώτοι ανθρωπίδες περιέθαλψαν κάποιον που τον χτύπησε ρινόκερος, μόνο και μόνο γιατί όταν τον είδε να τρέχει προς τα πάνω του νόμιζε πως ερχόταν να του κάνει αγκαλίτσα.... Και έτσι ξεκίνησε η οδύσσεια της ηλιθιότητας. Και πέρασε δύσκολα η έρμη μέχρι να φτάσει εδώ που έφτασε. Υπήρξαν στιγμές και τόποι που κόντεψε να αφανιστεί, αλλα ευτυχώς για τη σύγχρονη κοινωνία πάντα κατάφερνε να βρει τον τρόπο να επιστρέψει πιο δυνατή. Με αποτέλεσμα να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση όπου η ηλιθιότητα και ο παλιμπαιδισμός είναι οι κινητήριες δυνάμεις και η ελεύθερη σκέψη και λόγος είναι υπό διωγμό. Η ηλιθιότητα είναι αυτή που μας ανάγκασε να εφεύρουμε μεθόδους ανταμοιβής της ικανότητας. Και έτσι ο εξυπνότερος και ο δυνατότερος δεν καθορίζεται πια από το πόσο έξυπνος ή δυνατός είναι αλλά από το πόσα έχει και πόσο μεγάλα είναι.
"Καλά αυτός είναι γαμάτος, έχει την νέα SLR".
"Καλά αυτός τα σπάει, είναι κάθε βράδυ στο Goldfish"

Rest assured though, όταν η ηλιθιότητα επικρατήσει πλήρως, η γυαλιστερή κοινωνιούλα μας θα καταρρεύσει εκ των έσω, μόνο και μόνο βέβαια για να ξαναρχίσουν όλα από την αρχη. :)

Αυτά για απόψε. Αν δεν ξανακόυσετε από μένα, ή θα έχω πεθάνει, ή θα έχω ξαναβουτήξει μέσα σε αυτό το λάκο με τα σκατα. Δεν ξέρω τι έιναι χειρότερο. θα δείξει. Εις το επανιδείν!

:)