Καρότο και μαστίγιο... ή μόνο μαστίγιο?

Ας το πάρουμε χαμπάρι... Ζούμε σε μια κατεχόμενη περιοχή. Κάτω από ένα απολυταρχικό καθεστώς. Όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο περισσότερο θα μπορέσουμε να αντιδράσουμε. Ο ελληνικός λαός έχει περιέλθει σε μια κατάσταση όπου οποιαδήποτε ελευθερία και δημοκρατική εξουσία που φυσιολογικά θα πήγαζε από αυτόν, έχουν αλλοτροιωθεί με τρόπο βελούδινα απόλυτο. Ελευθερία του λόγου, δυνατότητα εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, δυνατότητα διεκδίκησης εργασιακών κεκτημένων, όλα αυτά έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, και έχουν κλειδωθεί στο χρονοντούλαπο, μαζί με της δημοκρατικές εξουσίες που θα έπρεπε να απορρέουν από τον λαό που τα τελευταία 60 τουλάχιστον χρόνια είναι έρμαιο διεθνών οικονομικών παιχνιδιών και πιόνι μεγάλων δυνάμεων.

Απόρροια αυτού του νοσηρού και επικίνδυνου σταδίου που έχουμε περιέλθει σαν έθνος, είναι και η τηλεοπτική καθημερινότητα και συγκεκριμένα η τηλεοπτική ενημέρωση που απολαμβάνουμε μαζί βεβαίως και με την έντυπη, η οποία όμως παραδοσιακά έπαιζε μικρότερο ρόλο στη χειραγώγηση της μάζας.

Αποστασιοποιημένα, η τηλεοπτική αυτή καθημερινότητα δε θα πρεπε να εκπλήσσει. Αντιθέτως, στα πλαίσια του άναρχου καπιταλισμού, οικονομικό σύστημα το οποίο έχει εδραιωθεί παγκοσμίως την τελευταία πεντκονταετία, η κατευθυνόμενη ενημέρωση και χειραγώγηση θα πρεπε να θεωρείται εκ των ουκ άνευ. Γιατί άλλωστε μία από τις τέσσερις εξουσίες ενός κράτους να είναι λιγότερο διεφθαρμένη από τις άλλες τρεις?

Άναρχος καπιταλισμός λοιπόν. Ένα σύστημα όπου τα ΠΑΝΤΑ είναι δυνατό, να εκτιμηθούν οικονομικά και να εξαγορασθούν ή να πωληθούν. Συνέπεια αυτού του όρου? Η σταδιακή αλλά συνεχόμενη διαφθορά, μεροληψία και αδυναμία των τεσσάρων δημοκρατικών εξουσιών απέναντι στο κεφάλαιο. Ακούγεται κομμουνιστικό? Ίσως. Είναι αλήθεια? Αναμφισβήτητα. Μήπως το κοινοβουλευτικό σώμα δε νομοθετεί με γνώμονα το συμφέρον του ισχυρότερου κατά παράδοση μετά τη μεταπολίτευση? Μήπως δεν έχει τεθεί το εθνικό συμφέρον σε δεύτερη μοίρα πάμπολες φορές για να εξυπηρετηθούν στόχοι τεράστιων πολυεθνικών? Μήπως το δικαστικό σώμα δεν εκδίδει αποφάσεις συμμεριζόμενο την οικονομική δύναμη κατηγορουμένων και αντιδίκων? Μήπως και αυτός ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν είναι απλά μια γλάστρα (κοινή αλήθεια) που υπάρχει για να εξυπηρετεί καταστάσεις σαν και αυτές του εργασιακού? Ποια άλλη η χρησιμότητά του εκτός της παράκαμψης του κοινοβουλευτικού σώματος και της επιβολής δικτατορικού καθεστώτος σε συνθήκες κοινωνικής αναταραχής?

Λαμβάνοντας αυτά υπόψη, πως να πιστέψεις πως ο τομέας της ενημέρωσης είναι αντικειμενικός, την ώρα που οι συμμετέχοντες σε αυτόν, είναι, ακόμα χειρότερα, απευθείας υφιστάμενοι των μεγαλοεπιχειρηματιών και των κεφαλαίων που ούτως ή άλλως χειραγωγούν τις άλλες τρεις εξουσίες έμμεσα? Δε θα μπορούσαν να πιέσουν τους ίδιους τους εργαζόμενους τους να πράξουν σύμφωνα με τις υποδείξεις τους?

Μήπως δε θα μπορούσαν, να τους υποδείξουν την απεριόριστη χρήση αυτής της τακτικής που ακολουθείται τον τελευταίο καιρο, με την οποία κάθε αντίδραση στην επιβολή αυτού του μνημονίου, βρίσκει απέναντι της τη φράση: “Έχετε δίκιο, αλλά αν δεν το κάνουμε αυτό, η χώρα θα χρεωκοπήσει”....

-Δε πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις...

-Ναι, είναι πράγματι σκληρό, αλλά αν δεν το κάνουμε η χώρα θα χρεωκοπήσει.

-Το νέο εργασιακό είναι αβάσταχτο, οδηγεί σε εργασιακή δουλεία

-Πράγματι, αλλά όλοι πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις, γιατί αλλιώς η χώρα θα χρεωκοπήσει

Μελλοντικα:

-Δε μπορούμε να παραχωρήσουμε γεωγραφικές περιοχές της χώρας σε άλλους!

-Πράγματι, περνάμε δύσκολες ώρες, αλλά δεν το κάνουμε ότι έχει απομείνει θα χρεωκοπήσει...

Και με την κατάρριψη αυτού του επιχειρήματος έρχεται η αιώνια ερώτηση που απασχολεί τον κάθε σοβαρό τηλεοπτικο αναλυτη: “Εσείς δηλαδη, τι προτείνετε?”

Έχουν το θράσσος οι ίδιοι αυτοί πρωταγωνιστές της καθημερινής αποβλάκωσης, να έρχονται και να απαιτούν από τον ελληνικό λαό, υποταγή και ανοχή, κάτω από την απειλή μιας ενδεχόμενης χρεωκοπίας, οπλισμένοι με πλήθος ψευδών και ανυπόστατων επιχειρημάτων, για να υφαρπάξουν ή ισως και να κλέψουν οφθαλμοφανώς ότι έχει απομείνει από τα δικαιώματα και τις ελευθερίες σε αυτόν τον τόπο.

Η ερώτηση που πρέπει να κάνουμε αυτή τη στιγμή είναι μία. Θα χρεωκοπήσει η χώρα ή ο λαός. Και μη σκέφτεστε ότι αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα, καθώς οι σύχρονες καταστάσεις, δείχνουν πως το κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν αποκοπεί ρητά από το λαό, χωρίς επιστροφή. Υπομονή μέχρι να μάθουν οι αδύναμοι πόσο δυνατοί είναι...